“Op het moment dat we onze illusie van afgescheidenheid opgeven, bevinden we ons in een gevoelig, open en licht universum waarin alles in vreugdevolle verbinding staat met al het andere.” (Hans Knibbe)
Vanuit ons dagelijks zelf zijn we op weg. Vaak zonder dat we het in de gaten hebben vanuit een ongerustheid. Er is iets niet-goed aan ons of aan de wereld. We gaan op weg om het te fixen, zodat we alsnog goedheid ervaren en kunnen ontspannen. Het klopt ook dat er veel pijnlijks is. Doordat we echter op weg gaan en daarmee niet aanwezig zijn bij hoe het is, leven we opgetrokken en raken we steeds verder van huis. Wat is die ongerustheid die in ons leeft, het idee dat er iets mis is met ons en met de wereld?
De aanname van niet-goed zijn
Als kind ontwikkelen we een psychologisch zelf in de ontmoeting met belangrijke anderen, zoals onze ouders. Waar de ouder het kind ontmoet, ontstaan zelfbeelden, beelden van de ander en van de relatie. Door deze beelden kan het kind zich hechten. Op de gebieden waar we als kind niet ontmoet zijn, is er een leegte in onze psyche: er ontstaan hier geen beelden. Een kind ervaart dit als niet-bestaan, wat onverdraaglijk is. De woede hierover kan het niet op de ouder richten, omdat het afhankelijk is.
Het niet-gezien worden in een aspect van ons, vertalen we als kind onbewust als niet-goed, waardeloos of niet belangrijk zijn. Dit slecht-voelen is een totaal-ervaring: een kind kan nog niet nuanceren. Het slecht voelen is te bedreigend om toe te staan en drukken we weg. Ook het aspect dat niet gespiegeld werd, de contactloosheid en de intense emoties die dit wakker maakt, verdwijnen uit beeld. Tegelijkertijd proberen we alsnog liefde te krijgen, gezien te worden.
We gaan ons best doen, hard werken, ons aanpassen, aardig zijn, grapjes maken, we gaan helpen of opvallen. Het zijn kwaliteiten die we als kind onbewust, als overlevingsstrategie, inzetten. Het verdrietige is dat we op deze plekken niet meer in relatie zijn, ons handelen komt niet voort uit het contact dat er is. Het vervult ons daarom ook niet. Het put ons uit.
Als volwassene
Wanneer we volwassen zijn en ons hart openen, bijvoorbeeld in een intieme relatie, in werk dat belangrijk voor ons is of op een pad van levenskunst, laten we onze defensies los en worden we raakbaarder. We komen meer tot bloei en tegelijk komen ook onze pijn en slecht-zelfgevoelens tevoorschijn, vaak op de primitieve wijze waarop het kind dit heeft ervaren. Dit kan intens zijn en vraagt stuurmanskunst om hiermee om te gaan, en het zicht – dat onze aard vrij en heel is – niet te vergeten.
Heelheid
Onze aard is van nature ongeschonden en onbegrensd. Ook al heeft onze psyche een duale gewoonte, dit doet niets af aan onze vrije aard. Ook onze psyche is hiervan gemaakt. Dualiteit is een constructie, die ons heeft helpen overleven en opgroeien. Het zijn concepten, gemaakt van onze open aard, die nooit vast is geweest, nu niet vast is en nooit vast zal zijn. Wanneer we dit zien en ons gewicht leggen in de openheid van onze geest, ervaren we heelheid. Onze hart ontwaakt. We herkennen dat we in verbinding zijn, en zien en ervaren in iedere cel en door alles heen basale goedheid.
Basaal goed
Het is een toon van ons hart, die inherent is aan ons wezen. Vaak staat het haaks op hoe we over onszelf en andere mensen denken. Er is ongerustheid in ons. We hebben het idee dat er iets mis is met ons. Dat we goed moeten worden. We werken hard in verbeterprojecten, aan onszelf of aan de wereld. En het is natuurlijk ook zo dat er veel lijden is en lelijke en schadelijke aspecten zijn in ons leven en in de samenleving. Het is echter een wezenlijk verschil of je je beginpunt legt in al goed-zijn of in ‘er is iets mis met mij’. Wanneer we met liefdesogen leren kijken naar onze verkrampingen, herkennen we deze als gekwetste liefde en kan het zich in vrije vorm ontvouwen.
Het pad van levenskunst
Op het pad van levenskunst is het belangrijk om te starten bij je vrije aard die inherent in verbinding is. Doe je dat niet, dan wordt ook je pad een verbeterproject, en versterk je je neurose. Het is niet te voorkomen dat onze psyche openende ervaringen en inzichten, strategisch wil inzetten. Wel kunnen we dit leren herkennen, en steeds weer ons gewicht leggen in verlichting. Ook kunnen we expliciet basale goedheid herinneren en beoefenen, om zo een tegenwicht te bieden aan ons superego en aannames van slechtheid en vijandigheid.
Gezonde zelfliefde
Gezonde Zelfliefde is een werkvorm, ontwikkeld door Hans Knibbe in samenwerking met de beroepsvereniging. Voor ons als westerse mensen, levend in een individuele prestatiemaatschappij met veel informatie en stress, is het veelal noodzakelijk om energetisch te landen, ons goed-fout denken los te laten en te leren liefdevol en helder nabij onszelf te zijn. In de gelijknamige cursus leer je toegankelijke werkwijzen om contact te maken met jouw aard die in verbinding en vrij is. Dit geeft een goed uitgangspunt om passende antwoorden te ontdekken in het leven van alledag. Wanneer je gewicht ligt in jouw compassievolle hart, kun je ook gegrond en compassievol bij anderen zijn. Gezonde Zelfliefde is daarmee niet alleen een gift voor jezelf maar ook voor de wereld.
Doe je mee?
De cursus Gezonde Zelfliefde wordt op verschillende plaatsen in het land gegeven. Daarnaast heeft Hans Knibbe een boek geschreven over dit thema. Op 18 januari start ik met een cursus van 8 bijeenkomsten in Nijmegen. Voor meer informatie zie onder cursus gezonde zelfliefde.
Een andere mooie gelegenheid om te wennen aan vrij en in verbinding zijn, is een retraite. In een retraite heb je alle tijd en ruimte, om te landen, te ontspannen en te Zijn. Van vrijdag 21 april tot en met zondag 23 april geef ik samen met mijn collega Maya Fischer een voorjaarsretraite in Hof van Kairos. Meer informatie vind je onder retraite